GLONASS (ros. Globalnaja nawigacionnaja sputnikowaja sistiema) to rosyjski satelitarny system nawigacyjny stworzony dla celów wojskowych, którego zasięg obejmuję całą kule ziemską. Budowę systemu rozpoczęto jeszcze za czasów Związku Radzieckiego (w 1976 r.). GLONASS zbudowany jest z trzech segmentów: kosmicznego, użytkownika oraz naziemnego.
Zasada jego działania opiera się na podobnych założeniach co amerykański system GPS. Współrzędne obiektu znajdującego się na ziemi, określa się za pomocą punktów przecięcia sfer. Oblicza się je określając czas dotarcia sygnału z krążących satelitów oraz informacji o ich pozycjach uzyskanych w depeszach nawigacyjnych.
Globalny system nawigacyjny musi składać się przynajmniej z 24 satelitów. Osiągnięto ten stan w 1995 roku. Kryzys w Rosji pod koniec XX wieku oraz krótka żywotność satelitów (około 3 lata), sprawiły, że ich ilość spadła do 6 sprawnych sztuk w 2001 roku. Liczba ta była o wiele za mała, aby system mógł pracować prawidłowo.
Początek XXI wieku przynosi poprawę sytuacji finansowej w Rosji, a przywrócenie pełnej sprawności systemu GLONASS okazało się jednym z priorytetów ówczesnych władz. W połowie 2001 roku zatwierdzono federalny program, którego koszt przewidziano na 420 milionów dolarów. Jego zadaniem było przywrócenie operacyjności rosyjskiej nawigacji satelitarnej. W konsekwencji pod koniec 2011 roku GLONASS ponownie uzyskał pełną funkcjonalność (24 satelity).
W grudniu 2016 roku na orbicie znajdowało się 27 satelitów. Kąt przechyłu ich orbit stanowi 64,8°, co umożliwia zapewnienie wyższych, aniżeli GPS, szerokości geograficznych. Pierwotna koncepcja przewidywała zapewnienie zasięgu dla radzieckiej floty morskiej dopuszczalnie jak najbliżej bieguna. Satelity obracają się na wysokości około 19100 km. Pełen obieg wokół Ziemi zajmuję im prawie 11,5 godziny, a ich żywotność szacuje się na 10 lat.
Według danych z 2010 roku, precyzyjność systemu GLONASS wynosiła od 4,46 do 7,38 m. Z drugiej strony amerykański system GPS zapewniał pomiar od 2 do 8,76 m. GPS okazuje się być nieco dokładniejszy niż jego rosyjski odpowiednik. Warto jednak zaznaczyć, że na wyższych szerokościach geograficznych to oczywiście GLONASS będzie oferował większą precyzję pomiarów.
Na początku XXI wieku nawigacja GLONASS była jedynie ciekawostką. Podyktowane to było w głównej mierze brakiem pełnej operacyjności systemu. Zmiany przyniósł rok 2011, wtedy to ilość satelitów uzyskała minimalną liczbę 24, a systemem zaczęli się interesować producenci odbiorników nawigacyjnych. W tej chwili istnieją urządzenia dedykowane wyłącznie dla systemu GLONASS, natomiast w praktyce wygląda to tak, że możemy się spotkać z tzw. nawigacjami uniwersalnymi. Ich kompatybilność pozwala pracować z rosyjskim oraz amerykańskim systemem nawigacji satelitarnej.